De langlauftrekking in het Zwitserse Engadin was midden maart de laatste van de 3 trektochten op langlaufski’s van hotel naar hotel. Rond deze tijd zijn alle loipes in het hoogdal van het Engadin op 1800 meter nog allemaal gespoord en kun je heerlijk van plaats naar plaats langlaufen. Dat kan relatief vlak in het hoofddal met de vele meren, maar ook met veel klimmen en dalen in de schilderachtige zijdalen van Rosegg, Fex, Bever en Morteratsch.
Engadiner Skimarathon
Op de aankomstdag van deze reis was de Engadiner Ski Marathon. Dit is met ruim 14.000 deelnemers de op één na grootste langlaufmarathon (na de Vasaloppet) in de wereld. Reisleider Sidney en zoon Max doen mee. Er was een nieuwe startprocudure, waarbij steeds met groepen van maximaal 500 mensen werd gestart. Max deed voor het eerst mee en moest daarom in het 7e startvak starten, 10 minuten achter de eerste groep. Hij kon dus niet meeskiën in een groep en moest zich door het veld van de ca. 1500 deelnemers, die voor hem waren gestart, heenploegen. Hij werd uiteindelijk toch 164e en mag dus volgend jaar bijna helemaal vooraan starten. Sidney was met zijn 1474e plaats niet ontevreden. Aan de 63e plaats in zijn leeftijdsklasse (60-70) van de 487 kun je zien hoeveel deelnemers deze marathon heeft. Alleen al met dat aantal zouden verschillende marathon voor alle klassen bij elkaar blij zijn.
Start in St.Moritz
Deze langlauftrekking start met 2 overnachtingen in het luxe ski-oord St.Moritz. Daar zijn erg veel hotels, maar bijna allemaal in de hoogste en nog hogere prijscategorie. Als je niet met een Rolls Royce komt kun je i.p.v. een hotel in St. Moritz-Dorf beter wat in St.Moritz-Bad zoeken. Daar hebben we gelukkig een betaalbaar hotel direct aan de loipe gevonden. Na het diner op zondagavond was de eerste briefing over het programma en de details van de tochten en lessen. Ook werden de GPS-en uitgedeeld. Samen met de kaartjes en hoogteprofielen op de smartphones moesten die ervoor zorgen dat de verschillende groepjes de juiste routes konden vinden.
GPS-instructie, eerste les en tocht door het Stazerwald
Na het ontbijt op maandag werd er dus eerst geoefend met de GPS-en en bij sommige deelnemers de GPX-bestanden op hun mobiel gezet, want ook navigeren met de smartphone is mogelijk. Om kwart over 9 ging de groep met hoge verwachting de loipe op. Bertus kreeg als enige skater les van Max en de andere 8 van Sidney. Op de ’s avonds perfect geprepareerde loipe was ’s nachts nog een vers laagje sneeuw gevallen.
Na de les met ook veel remmen en dalen gingen de deelnemers in 2 groepen op pad voor een heerlijke ronde langs de Stazersee en Pontresina naar Celerina en weer terug naar St.Moritz. Het was heerlijk weer dus de lunch werd genuttigd op het terras van een restaurant in Pontresina. Bij terugkomst was het biertje welverdiend. Ondertussen had Sidney Max naar de grens met Oostenrijk gebracht en Helene daar op gehaald en daarmee de instructeurs gewisseld. Na het avondeten was er nog een waxinstructie, waarbij het iedereen duidelijk werd dat nowax-ski’s niet bestaan!
Op dinsdag naar Maloja
En weer was er een nieuw laagje sneeuw gevallen op de vers gespoorde loipes en het was ook nog bewolkt! Dat komt in deze tijd van het jaar maar weinig voor in het Engadin, waar de zon maar liefst 320 dagen minstens 4 uur schijnt. Later op de dag verdwenen de wolken weliswaar, maar toen zorgde het Saharazand ervoor dat de zon niet onbeperkt kon schijnen. De 2 groepen (groen en rood) gingen op pad voor de lange tocht naar Maloja, helemaal aan de zuidwestrand van het Oberengadin.
De groene groep koos voor de route over en langs de meren en ging via de koffiepauze in Silvaplana en de lunch in de Beachbar naar Maloja. De rode groep klom bij Sils Maria naar het prachtige Fexdal. Daarbij viel wel op dat de langlaufdebutanten de langste route maakten. In Maloja hadden we kamers in een origineel Engadiner huis. In deze dependance van Hotel Schweizerhaus namen we alle kamers in beslag en genoten we ’s avonds nog van een heerlijke maaltijd in de Pizzeria/Trattoria in hetzelfde gebouw.
Op woensdag naar het monumentale Sporthotel in Pontresina
De woensdag werd gestart met een heerlijk ontbijt in het hoofdhotel, waar we op de eerste verdieping een prachtig uitzicht hadden op de loipe en de bergwereld. Daarna werden de skin- en schubbenski’s door Helene ingesmeerd en namen we met een groepsfoto afscheid van ons fijne huis in Maloja. Daarna gingen we van start met de tweede les. Helene ging met de skater op de leuke rondloipe van Maloja aan de gang. Sidney ging met de groene groep direct op pad met de tocht over de meren. Al snel kwamen we dus bij de startplaats van de Engadin Marathon naast het Maloja Palace hotel en konden we het besneeuwde meer op. Het was weer geweldig weer met een strakblauwe hemel, maar die werd helaas in de loop van dag weer vertroebeld door het Saharazand. Na de les gingen de groepen door richting Pontresina. De groene groep werd gedeeltelijk blauw en legden zo de hele tocht op ski’s af.
De anderen stapten in St.Moritz op de bus. De rode bikkels gingen natuurlijk weer voor de langste route. Aangekomen in het langlaufstadion van Pontresina moesten we nog een stukje wandelen om ons majestueuze hotel in de winkelstraat te bereiken. Wat een geweldig hotel was dit. Eigenlijk meer een paleis. Het was maar goed dat we weer zo veel gelanglauft hadden, anders was er voor het heerlijke avondeten te weinig plaats geweest. Na het diner ging een deel weer de waxkelder in, want iedereen kon nu zelf zien wanneer de ski’s kaal werden. Daar moest natuurlijk wat aan worden gedaan.
De mooiste tocht naar de Rosegggletscher
Nadat we hadden genoten van het geweldig ontbijtbuffet liepen we naar het langlaufstadion voor de 3e les, die na de warming up op de gestaag stijgende loipe in het Roseggdal werd voortgezet. Deze prachtige loipe gaat afwisselend door het bos en over open vlaktes, vaak direct langs de beek steeds dieper het dal in. Vanaf de voederplek voor vogels en eekhoorntjes konden we vanwege lawinegevaar niet over de originele loipe en moesten dus een stukje lopen over het arreslee-pad.
Uiteindelijk bereikten we Hotel Rosegg, waar de meesten genoten van koffie en een heerlijk stuk taart uit het reusachtige taartenbuffet. Toen kwam nog het laatste stuk naar de gletscher. Tijdens de terugtocht over dezelfde loipe merkte je pas echt hoeveel we op de heenweg geklommen hadden. Terug in Pontresina deed alleen Edith nog de lus naar de Morteratsch gletscher en schroefde haar totaal aantal kilometers weer met 37 op! ’s Avonds leek een kopie van de vorige: heerlijk eten en daarna de waxkelder in.
Ongekend warm en een alternatieve tocht voor groen
Al meteen toen je op de loipe kwam merkte je het: het had niet gevroren vannacht en dat is in deze tijd in het Engadin echt bijzonder. De sporen waren dus vanaf het begin best zacht en langzaam. Zo was het maar goed dat de groene groep er een alternatieve tocht van maakte, starten in Pontresina en over het parcours van de Engadin Marathon met dalende tendens naar Zuoz. Daar heerlijk op het terras in de zon lunchen en met de trein naar St.Moritz.
Voor de kilometervreters was dat natuurlijk geen optie. Die hielden zich keurig aan de route, gingen eerst naar het Beverdal en vandaar terug via Samedan en Celerina en zo konden we weer 36 km op het lijst bijschrijven. Zelfs de steile klim vanaf de Stazersee nog verder omhoog werd niet overgeslagen.
Les afdalen, de laatste tocht en wandelen in het Unterengadin
Op deze laatste dag was het voor ieder wat wils. De weer wat gegroeide rode groep begon met een afdaaltraining. Het had gelukkig ’s nachts weer gevroren, maar dat betekende bij de start wel een erg harde piste. Daar kwam een goede daaltechniek wel van pas en dus werd er ijverig geoefend met stapbochten, stembochten, sideslips en zelfs telemarken.
Daarna begeleidde Sidney de groep nog over een moeilijke loipe langs de springschanzen naar het meer van Silvaplana en werd de laatste grote ronde gemaakt. Het was weer onbewolkt, dus op de terugweg werd de sneeuw wel weer zacht, maar dat mocht de pret niet drukken. De rest van de groep maakte onder leiding van wandelgids Ybelle een prachtige wandeling in het Unterengadin rondom het plaatsje Guarda, dat je wel een openluchtmuseum kunt noemen. De week werd afgesloten met een heerlijke maaltijd in het nabijgelegen restaurant Sonne.
Naar het station of over de Julierpas naar huis
Zondagochtend bracht Sidney nog 3 treinreizigers naar het station. De rest ging met de auto terug over de Julierpass. Voor beide groepen was het dus nog nagenieten in een geweldig berglandschap met wederom prachtig weer! Zo eindigde een heerlijke week met een hele leuke groep mensen!
Welke trekking wordt het volgende jaar? Sumava? Drei Zinnen? Of toch maar een techniekreis met vooral instructie?
Wil je ook mee met langlauftrekking Engadin?
Ga naar de reispagina voor meer informatie, data en prijzen.
