Coast to Zona Zero: 7 dagen mountainbiken in overweldigend landschap

Hevige bui met als gevolg blubber – of was het cement?

De eerste etappe begon relatief vlak. Over bijna alleen maar onverharde paden reden we naar de eerste bergen. De weerman in onze groep voorspelde 40 mm regen. Wij deden er lacherig over, totdat we een ongelooflijke bui op onze pan kregen. Voordat je je regenjasje kon aantrekken, was je al drijfnat. Maar dat was nog peanuts vergeleken met wat we later tegenkwamen. Door de regen waren de bospaden veranderd in een soort opdrogend cement. Krijg dat maar eens van je fiets af! Pas met de grote spuit in de tuin van het hotel in het middeleeuwse stadje Besalú lukte het!
Onderweg moest er ook nog een kapotte dropper gerepareerd (lukte alleen met een spalk) en een afgebroken derailleurpadje vervangen worden.

Op en neer, steile hellingen, bramenstruiken en twee geweldige downhilltrails

De tweede etappe voerde ons door een soort middelgebergte met heel veel op en neer, talloze trailtjes, bramenstruiken (wie niet tubeless reed had een probleem) en steile klimmen. Onderweg reden we over twee eeuwenoude bruggen, dronken koffie op een dorpspleintje onder platanen of op een camping en aten op een open plek in de zon onze bocadillo.
Bij Camprodon genoten we van één (blauw) of twee (rood) spectaculaire singletrailafdalingen.

Het hooggebergte in – en weer een spetterende bui

Op deze dag kwamen we voor het eerst boven de 2000 meter en eindigden we in een hotel in het skidorp La Molina. Er moest dus veel geklommen worden. De uitzichten werden steeds mooier en de koffieplek was meer dan idyllisch. Samen lunchen in Ribes de Freser en dan weer door met klimmen.

De blauwe groep reed door veel leuke dorpjes en de twee rode groepen (e-MTB en biobike) dwars door de bergen, over paden, singletrails en soms gewoon dwars door het weiland. Net toen we met zo’n weilandbeklimming bezig waren, barstte er weer een spetterende bui los met onweer en hagel. Nat worden was niet het grootste probleem maar het was zó koud dat vooral handen en voeten pas weer warm werden onder de heerlijke douche in het hotel. Van binnen werden we onderweg nog wel warm want het landschap was adembenemend. We eindigden met een heerlijke bikeparktrail in La Molina.

De mooiste etappe van de dertien?

Etappe 4 was werkelijk geweldig. Na een korte klim doken we meteen heerlijke singletrails in en daalden af naar de koffieplek op een pleintje in het dorpje dat, gek genoeg, Alp heet. Daar wisselden de groepen elkaar af. Daarna ging het door weilanden en over leuke trails langs de rivier naar het lunchdorpje Bellver de Cerdanya, waar de drie groepen zich over verschillende terrasjes vlak bij elkaar verdeelden (dat merkten we pas later).

Maar daarna ging het feest weer door. Na een prachtige klim volgde een nog mooiere singletrailafdaling, deels door het bos, deels met schitterende uitzichten en op sommige plekken langs steile afgronden – dus oppassen! Na nog wat lekke banden kwamen we moe en voldaan aan bij het hotel in La Seu d’Urgell. De plaatselijke fietsenmaker, in een heel klein werkplaatsje, bleek een echte liefhebber te zijn en kon ons met diverse mankementen helpen. Eindelijk werden ook de banden van de reisleider tubeless gemaakt. Wat een genot om niet meer op elke struik te hoeven letten!

Zijn er in de Pyreneeën eigenlijk ook struiken zonder prikkels?!

Mooi en eenzaam

Deze etappe is echt prachtig en eenzaam. Je komt urenlang niemand tegen en rijdt over paadjes waar alleen twee keer per jaar een Vasa Sport-groep overheen komt. Een hele mooie klim en uitdagende trailafdalingen – geweldig! En weer een mooie plek om de bocadillo op te eten, want restaurantjes kom je op de meeste etappes pas weer in de finishplaats tegen. Het was de hele week best wel koud maar vandaag konden we eindelijk eens buiten op het terras van het biertje genieten.

Weer een heel ander landschap – en wachten op de bagage

Elke dag is anders in de Pyreneeën, dus bracht ook deze etappe weer andere landschappen met onder andere prachtige rotsen en kloven. Onderweg berichtte onze chauffeur dat hij met een lege accu aan de kant van de weg stond, met nog 25 km te gaan tot de finishplaats. Dus moesten we, na weer een heerlijke etappe, noodgedwongen anderhalf uur op een terrasje in de zon met bier en calamares de tijd verdoen. Wat een straf!

Weer steil, eenzaam en overweldigend

Ook deze zevende etappe was weer steil, eenzaam en overweldigend. De eerste klim werd steeds steiler maar het uitzicht, de afdaling erna en de lekkere koffie maakten alles weer goed. In Campo helaas geen tapas, zoals beloofd maar wel een lekkere lunch in een ander restaurantje. Daarna reden we kilometerslang over een brede asfaltweg waar ongeveer elk kwartier een auto langs kwam – wat is het hier ongelooflijk rustig!
Daarna doken we de natuur weer in en hoe! De pittige trails van Zona Zero vroegen nog één keer alles van ons. En Magas Flowtrail aan het eind was echt de mooiste van de hele week. Jammer dat hij niet langer is.

Gescheiden wegen

En toen opeens moesten onze wegen scheiden. Na het biertje op het terras van het ene hotel reden de echte Pyreneeën-heroes naar het hotel waar de Canyon to Coast-deelnemers al op ze stonden te wachten. Klaar voor de briefing van hun eerste etappe – de achtste voor de Pyreneeën-heroes die nog helemaal zouden doorrijden naar de Atlantische Oceaan.
En de achterblijvers? Die hadden ook nog wel in het fijne ritme willen blijven van fietsen, eten, slapen en gezelligheid. Maar helaas… Gelukkig blijven die laatste zes etappes rustig wachten totdat ook zij door deze mountainbikers gereden worden zodat ook zij de Coast to Coast kunnen afstrepen.

Dit zeiden twee deelnemers over deze reis: 

Bekijk de foto's

Bekijk meer foto's in het Facebook album

Wil je ook mee met de TransPyreneeën coast to Zona Zero?

Volgend seizoen gaan we weer. Geef je interesse door op de reispagina en bekijk daar meer data, informatie en prijzen.

Coast to Zona Zero
_{of bekijk alle fietsreizen}