Op zaterdag 17 juni staan de deelnemers klaar in Prades om van start te gaan. De GPS'en zijn ingesteld en zonnebrand is gesmeerd. Het is hoog in de 20 graden om 8.30uur in de ochtend en het gaat alleen nog maar warmer worden.
Wennen met een lange etappe
De eerste dag van de Trans Pyreneeën is de langste etappe qua kilometers met minder bekende cols. Het is stil op de wegen en de natuur is prachtig. Een mooie dag om te wennen aan het klimmen en aan de temperatuur. De cols mogen dan minder bekend zijn, maar ze leveren flink wat hoogtemeters op.
Van Tarascon sur Ariége slingert de route door slaperige dorpjes naar Saint Girons. Temperatuur loopt midden op de dag weer op tot ver in de 30 graden; goed smeren en veel blijven drinken. Extra waterpunt wordt geboden door de volgwagen aan de voet van Col de Latrape.
Over dag drie is iedereen het eens: hot/hotter/hottest, 40 graden wordt meerdere keren gemeten. De omgeving wordt ruiger, we komen in de Pyreneeën-Haut en dat betekent dat we in de buurt komen van bekende cols. Het wordt dan ook drukker op de weg met fietsers, motoren en campers. Welkome verkoeling vinden we in het zwembad van ons hotel.
De Tourmalet als toetje
De etappe van Bagnères-de-Luchon naar Argeles-Agost heeft alles in zich. Dit is de dag met de hoogste pas over de Tourmalet, maar daar komen we pas na het beklimmen van de Peyresourdes en Col de Aspin.
De ochtend is warm en zonnig zoals we gewend zijn maar het weer slaat om in de klim van de Tourmalet en wel precies 9 kilometer voor de top. Regen, onweer en hagel stort zich over de renners uit. Het weer is zo slecht dat schuilen de enige mogelijkheid is. Het water komt in stromen van de berg. Na een uurtje of twee klaart het op en kunnen de renners hun weg vervolgen.
Ook de rit naar Arette bevat klinkende namen voor de beklimmingen. De originele route gaat meteen de Col de Souloir op maar deze blijkt “Fermé” te zijn. Snel wordt er een alternatief gezocht en gevonden in de prachtige onbekende Col de Spandelles komt er extra bij.
De Col werd betiteld als een 'echt Rick-weggetje'. Het was een prachtige klim met fantastisch uitzicht – wel 900hm extra op de teller. Nu komen de fietsers vanaf het zuiden de Col de Souloir op en klimmen daarna door naar de Aubisque. De zon schijnt weer flink dus op de open stukken is het enorm warm. Onweer is voorspeld voor de middag; deze blijft uit maar helaas valt er ook geen verfrissend buitje.
Het was een prachtige klim met fantastisch uitzicht – wel 900hm extra op de teller.
In een woord werd unaniem de route van Arette naar Larrau omschreven als 'de mooiste' van de Trans Pyreneeën. De beklimming van de Col de Pierre St. Martin was een pittig ding die nergens ‘liep’. De gevarieerde omgeving maakte veel goed. Beginnend door de weilanden, via bos eindigend in rotsachtige omgeving op de top. Zwart reed door Spanje in en werd getrakteerd op vergezichten tot in het oneindige. En blauw fietste via een smalle beboste vallei richting het hotel.
Onderweg naar de Atlantische Oceaan
Dag zeven – de dag dat we naar zee gaan. Gisteren was 'de mooiste dag' dachten de mannen maar vandaag werd betiteld als 'nog mooier'. Het weer was omgeslagen en we gingen in de mist weg en kwamen in de mist aan. De route zou ons weer op mooie vergezichten trakteren maar die bleven dus achterwege. Én toch was dit de mooiste dag...
Koud werd aan de Col de Baquargui begonnen en die hakte er goed in met percentages tegen de 15% aan. Langzaamaan wordt er afgedaald richting zeeniveau met nog wat pukkels in Spanje. Het wordt drukker onderweg en we komen door meer dorpen en steden. We moeten wennen aan lawaai en drukte; we realiseren ons dat het toch wel heel stil en rustig was in de afgelopen week - heerlijk.
Eindigend in de Atlantische Oceaan sluiten we deze heerlijke week af. Prachtige pittige ritten met super uitzichten over stille wegen – wat een genot!
Bekijk hieronder de aftermovie van de Trans Pyreneeën (juni):
