De Mont Blanc is na de Mount Everest misschien wel de bekendste berg ter wereld. Eeen feit is dat het de hoogste berg van de Alpen is. Wij zijn afgelopen week niet over deze indrukwekkende berg gegaan maar er omheen, en wel in een rondje van 6 dagen tegen de klok in.
De Tour de Mont Blanc begint op 1450 meter hoogte in het kleine skidorpje ‘Le Bettex’ in Frankrijk. Er werd vertrokken in de brandende zon en met een schitterend uitzicht op de hoogste berg van de Alpen in de richting van de ‘alpine hoofdstad’ van de wereld; Chamonix.
Een aantal van onze zuiderburen reden de zwarte routes zelfstandig met GPS. Al snel bleek het een heel homogene groep te zijn waarbij de stemming er direct goed in zat. Iedereen kon de lichtste verzetjes die op hun mountainbike gemonteerd waren meteen goed testen want er moest flink geklommen worden, onder andere naar de Mont Truc en de Col de Voza.
Aangekomen in Chamonix werden we ontvangen door onze chauffeur Aad en de joviale eigenaresse van het statige hotel midden in Chamonix. De kop was eraf en dat beloofde veel goeds voor de rest van de week, de mountainbikers waren goed in vorm. ’s Avonds werd er genoten van tartiflette en andere Franse heerlijkheden in de hoofdstraat van Chamonix.
Aanmoediging vanaf boven
Voor de tweede etappe stond de Col de Balme op het programma. Na een mooie aanloop in stijgende lijn naar de voet van de ‘hoofdklim’ besloten sommige een stukje van de klim met de lift te overbruggen. De anderen gingen de uitdaging aan om hetzelfde stuk op de fiets te overwinnen.
Er werd afgezien als de beesten maar gelukkig kregen we aanmoediging vanaf boven, niet van God maar van de ‘lifters’.
Met de hele groep werd er vervolgens heerlijk geluncht in een klein hutje uitkijkend op het Mont Blanc massief. Wat na de lunch volgde waren twee fantastische afdalingen, de één nog technischer dan de andere. Helaas was er een ongelukkig valpartijtje van Marcel te betreuren op de eerste afdaling waardoor hij de hele week last bleef houden van zijn ribbenkast. Ondanks dat heeft hij doorgestreden, af en toe flink afgezien maar toch de hele route uitgereden, respect!
In Trient in Zwitserland hebben we eenvoudig maar voedzaam gedineerd met het goede gezelschap van de mysterieuze Kelley Johnson.
Bekijk hieronder beelden van dag 1 t/m 4:
Het ‘dak’ van deze reis
De volgende ochtend reden we voor de derde etappe over de Col de Forclaz naar Martigny. Na een lusje en een te gekke afdaling over de Col de Plagnes is er heerlijk geluncht in het centrum van Martigny. Gelukkig kwam de zon erdoor, want in het etappeschema stond de klim van de Col de Ferret (2540 meter), een fantastische col en tevens het dak van de Tour du Mont Blanc. Goed weer kan je hier optimaal gebruiken omdat de beklimming en de afdaling stijl en technisch is en omdat de uitzichten adembenemend zijn.
Zodra we de col gepasseerd waren en daarmee ook Italië binnen reden werd er bij de eerste de beste rifugio gestopt voor een doppio espresso; daar knapt een mens van op. Met een cafeïne shot achter de kiezen daalden we het laatste stuk van de technische trail naar Courmayeur af.
Hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen?
Van Italië reden we op dag 5 terug naar Frankrijk over de Col de la Seigne (2516 meter); een col van hetzelfde kaliber als de col de Ferret alleen met een iets minder technische en veel snellere afdaling als die van de Col de Ferret. De groep mountainbikers voelde zich inmiddels helemaal één met hun fiets en knalde de berg af. Af en toe sprongen wandelaars van schrik in de berm.
Na de beklimming van de Cormet de Roselend begon het licht met regenen en even later kwam het met bakken uit de lucht. In de stromende regen daalde we het wortel trailtje af naar het pittoreske dorpje Beaufort.
Onze Belgische vrienden die zelf met GPS reden hadden het beter bekeken en zaten, terwijl wij kletsnat afdaalden, in een gezellige hut te schuilen onder het genot van een koffie. Deze sterke mannen wisten van geen wijken en maakte ondanks het noodweer toch de gehele zwarte route van die dag af. Hoe ze het voor elkaar kregen is een raadsel want de heren kwamen relatief droog vlak voor het diner binnen rollen.
Onvergetelijk uitzicht
De laatste etappe leidt ons over de Col du Joly, een schitterende, lange beklimming. Boven aangekomen werden we getrakteerd op een onvergetelijk uitzicht op de Mont Blanc met verse sneeuw op de top. De Belgen reden zoals gewoonlijk de zwaarste route, één van hen (Peter) had al vroeg in de etappe geen ‘remdruk’ meer dus moest de dalende meters te voet doen.
Gelukkig is de beste man (Peter) een goede loper dus dat deerde hem niet…
De andere fietsten na de Col de Joly via het bikepark en daarna een zware beklimming terug naar Bettex. Hier werden we ontvangen door Aad met een verfrissende fles prosecco. Met uitzicht op de Mont Blanc werd er geproost op de geleverde prestaties en op de gezellige week. Heren het was een fantastische week, bedankt!
