De klassieker Lermoos – Meran stond in juli weer op het Vasa Sport programma. 18 zeer gemotiveerde mountainbikers stonden aan de start van deze schitterende Transalp die, dwars over de Alpenhoofdkam, leidt van Oostenrijk naar Italië.
Slapen bij ‘de Chinees’
In drie groepen werd er op maandag vertrokken vanuit Lermoos naar ‘de Chinees’ in Zams. Het routeboek vertelde ons dat we over de Fernpass moesten en vervolgens over het Dirstentritkreuz van 1885 meter, een monsterlijke beklimming waarbij in de eerste 1,3 km maar liefst 300 hoogte meters moet worden overbrugd.
Vanwege het regenachtige weer werd besloten om met de blauwe en groene groepen deze loodzware klim te mijden.
In Tirol verwacht je hotels met personeel in ‘lederhosen en dirndls’ maar niets is minder waar in het hotel in Zams, deze wordt namelijk geleid door een Chinese familie.
Hier vindt je dus ook geen schnitzels op het menu maar bami pangang.
Sneeuwballengevecht op 2700 meter
Vanaf Zams werd er de tweede dag van de TransAlp Lermoos-Meran koers gezet naar Ischgl, een overgangsetappe door het Paznaunertal. Bijna de gehele groep steeg boven zichzelf uit en beklom achter in het dal nog de klim boven Galtur of reed de extra blauwe lus langs Mathon.
Vanaf 2300 meter sneeuwde het woensdag de hele dag flink met tempraturen van rond het vriespunt op die hoogte. Dat zorgde ervoor dat we ons plan, trails rijden in het gebied van Ischgl, moesten om plannen naar een route in het dal richting de Kop-stausee.
Sommigen kozen voor een relatieve rustdag en gingen een sneeuwwandeling maken op het 2700 meter hoge Vidersjoch, anderen gingen hiken en bootcampen onder leiding van Marianne en weer anderen gingen naar het zwembad.
Dwars over de Alpenhoofdkam
De etappe van dag 4 gaat van Ischgl naar Nauders door het dal van Samnaun. Na de lunch in Samnaun volgen vele mooie ‘flowtrails’ alvorens ‘de tunneltjes’ richting Nauders te overwinnen.
Iedereen begon steeds beter te fietsen, zowel omhoog als naar beneden, dat was een mooie constatering. De laatste beklimming van de 4e etappe zorgde dan ook voor geen enkel probleem bij de mountainbikers sterker nog; er werd van genoten!
Helaas ging Otto in het laatste trailtje bij Samnaun onfortuinlijk onderuit, krabbelde weer op en fietste de etappe uit als een ware prof met een lichte pijn in zijn elleboog. De volgende ochtend bleek, na een bezoek aan de dokter, dat zijn ellenboog gebroken was.
’s Avonds in Nauders werd er hersteld onder het genot van een heerlijke maaltijd en op die manier werd er zowel fysiek als mentaal voorbereid op de etappe van de volgende dag met van de Uina Schlucht; een echte klassieker van deze reis.
Een kleine groep besloot de route over de Reschensee te nemen, een fantastische rit over de Plamord met uitzicht op de Reschensee en Ortler en met als afsluiting de spectaculaire paadjes boven Prato.
De ‘Uina groep’ had een ‘drielanden tocht’, startend vanuit Oostenrijk, door Zwitserland met finish in Italië. Na de Schlucht werden de magen gevuld in de Sesvenna hutte om vervolgens te finishen in Prato.
Tijdritje naar Merano
Tijdens de laatste etappe moest iedereen voor de lunch nog één keer in de beugels voordat er uitgefietst kon worden naar Meran, tenminste… Nadat er geluncht was in Laatsch ging het als een geoliede machine kop over kop richting Meran. Alsof men samen al jaren niets anders gedaan had vlogen 3 groepen over het fietspad; het leek wel een ploegentijdrit in de Tour.
In Meran aangekomen werd er eindelijk ‘uitgeklikt’ en kon er verkoeling worden gezocht in de Thermen van Meran. Het was een fantastisch, mooie en gezellige week!!
